Twee dagen per week werk ik als geestelijk verzorger in het Antoniusziekenhuis. Mijn werkkamer vind je in de gang achter de liften, pal voor het stiltecentrum. Kom gerust langs als je een keer in het ziekenhuis moet zijn, op maandag en donderdag ben ik er meestal.
De deur van mijn werkkamer staat vrijwel altijd open. Meerdere keren per dag schuifelen er mensen aan mijn werkkamer voorbij. Ze gaan dan het stiltecentrum in, want daar eindigt de gang waar mijn werkkamer zich aan bevindt. Ik ga niet kijken wat ze daar doen. Het stiltecentrum is juist bedoeld voor mensen die zich even willen terugtrekken uit de hectiek in het ziekenhuis. Misschien willen ze verwerken wat ze daarnet gehoord hebben. Sommigen zitten een tijdje op een van de stoelen. Anderen steken een kaarsje aan bij Maria. Weer anderen schrijven iets op in het opengeslagen boek dat er ligt of spreken een gebed uit. Een Moslim bidt met het gezicht naar Mekka op een van de gebedskleden die we er hebben neergelegd. En weer een ander leest wat in een tijdschrift dat er ligt.
Wie wel eens in het ziekenhuis heeft gelegen weet dat je pas echt tot rust komt als je weer thuis bent. In een ziekenhuis wordt vooral gedaan en is volop hectiek. Daarom heeft elk ziekenhuis zo’n stiltecentrum. Op zondagmorgen organiseren we nu nog kerkdiensten in het stiltecentrum. Daar stoppen we per 1 januari mee, omdat er vrijwel geen belangstelling voor is in deze tijd van korte ligtijden, internetdiensten en kerkdiensten op televisie. Maar het stiltecentrum blijft. Want de stilte zoeken in hectiek – en helemaal als je net een nare boodschap hebt gehoord – is van levensbelang.
Op 10 en 12 november nodigden we in het ziekenhuis nabestaanden van overledenen uit in het Stiltecentrum. In vier bijeenkomsten noemden we de namen van de overledenen. Nabestaanden staken kaarsjes bij hun naam aan. In de ochtenddienst van 20 november doen we dat in Langweer. Nabestaanden van mensen die het afgelopen jaar in Langweer overleden zijn, krijgen een uitnodiging. Daarnaast is iedereen die iemand herdenken wil van harte welkom. Er is ruimte om naar voren te komen, eventueel de naam van de ander uit te spreken, een kaarsje aan te steken en stil te zijn.
De stilte zoeken doet ieder op een eigen manier. De een gaat er dagelijks via Lyts Dykje de Hoek voor rond, een ander doet aan yoga, of gaat ’s morgens eerst een kwartiertje buiten onder een afdakje uit de wind zitten of houdt een vorm van ‘stille tijd’.
In Langweer zou de Dorpskerk een stilteplek kunnen zijn. Ik zou het prachtig vinden als de Dorpskerk gewoon open is, zodat wie maar wil er naar binnen kan komen om er gewoon even stil te zijn, te gaan zitten of een kaarsje voor iets of iemand aan te steken. Natuurlijk is het overdag zonder toezicht openstellen van een historisch kerkgebouw spannend. Hoe voorkom je dat er dingen worden vernield of gestolen? Ik heb geen idee. In andere landen zijn de kerken wel altijd open en ook de parochiekerk in Sint Nyk is overdag gewoon open, maar zouden wij dat wel durven zonder toezicht? Het kan ook anders: in Boazum kun je op een bel naast de kerkdeur van de schitterende kerk drukken. Dan komt er een vrijwilliger die die dag de sleutel heeft en die opent de kerkdeur dan voor je. Kunnen we in Langweer ook zoiets bedenken zodat het ons prachtige kerkgebouw ook een plek is waar mensen buiten de kerkdiensten om de stilte kunnen zoeken? Ik ben voor!
In elk geval: zoek geregeld de stilte. Want daar krijg je nooit genoeg van.