– geplaatst in het april nummer van Dorpsblad Langweer –
Mijn vrouw is op Instagram lid geworden van de Dolle Mina’s. Ik heb haar duidelijk niet meer in de hand. Ze vindt dat de rechten voor vrouwen, waar ooit zo om gevochten is, bedreigd worden. Een advocaat riep dat vrouwen vaak medeschuldig zijn aan verkrachtingen. Influenzers als de gebroeders Tate noemen zichzelf vrouwenhaters en zien vrouwen alleen maar als wezens die je kunt gebruiken. Medisch onderzoek is nog altijd gericht op wat een ziekte bij mannen doet terwijl een vrouwelijk lichaam heel anders op ziekten en behandelingen reageert. Het gemiddelde uurloon van vrouwen is lager dan dat van mannen terwijl vrouwen tegenwoordig gemiddeld hoger worden opgeleid dan mannen. Ook staat het eerlijk verdelen van functies tussen mannen en vrouwen (en anders ge-aarden) onder druk. En zelfs vandaag dreigt er nog een kerk te scheuren vanwege de vraag of vrouwen wel lid van het kerkbestuur mogen zijn.
Toen mijn donkerblauwe autootje jaren geleden in de prak gereden werd, viel mijn keus op het rode autootje waar ik nog altijd in rij. Ik vertelde de dealer dat ik nog even met mijn vrouw wilde komen kijken. Hij zei: “Natuurlijk, want zìj moet erin rijden!” Ik antwoordde: “Nee, mijn vrouw rijdt meestal in de gròte auto en ik in de kleine.” Hij keek me heel raar aan. Het zijn meestal de mannen die in de grote auto rijden, hun vrouwen rijden discreet in kleinere exemplaren. Maar Selma rijdt al tien jaar en 300.000 kilometers in onze grote auto zonder ook maar éen krasje. Als er geen Dolle Mina meeleest, durf ik best te stellen dat ze autorijdt als een echte vent.
Verschillen tussen mannen en vrouwen worden tegenwoordig meer geaccentueerd door kleding en verbouwingen van lichamen. Jonge vrouwen willen weer door hun vriend ten huwelijk gevraagd worden. Dat kan toch ook andersom? Toch ben ik zelf geen geëmancipeerde man. Selma doet vrijwel alles binnenshuis omdat ik er geen oog voor heb. Ik kan een standaard warme maaltijd klaarmaken, maar koken volgens een recept gaat altijd fout. Als doener begin ik direct het eerste zinnetje te doen en dan het tweede zinnetje, maar als ik na enige tijd lees dat ik de gekookte rijst moet toevoegen, roep ik vertwijfeld uit: “Maar ik hèb nog helemaal geen gekookte rijst!!”
Onze samenleving is ‘mannelijker’ geworden. Soft doen is uit. Straffen moeten zwaarder, behalve verkeersboetes voor automobilisten met een te zware rechtervoet. Terwijl ik deze column al geschreven had, las ik in Dagblad Trouw: ‘Onder Amerikaans conservatieve christenen wordt empathie als ‘zonde’ gezien, een vorm van zwakte die wordt toegeschreven aan de toegenomen maatschappelijke invloed van vrouwen. In plaats daarvan wordt een evangelie bepleit van mannelijke kracht en dominantie.’ Is het toevallig dat regeringsleiders die als halve of hele dictators ‘hun’ land regeren allemaal mannen zijn? Toch zal geen man ooit een groot man zijn als hij niet ook een vrouw durft te zijn, aldus Alkibiades in het gelijknamige boek van Ilja Leonard Pfeijffer. Ik hoop op meer vrouwelijke waarden als warmte, zachtheid, inleven in medemensen en rekening houden met minderheden. Dat wordt ‘woke’ genoemd en dat is een scheldwoord geworden, maar ik vind het een eretitel. Dat komt omdat ik mijn hele leven al volgeling ben van een influenzer die 2000 jaar geleden als 33-jarige aan een kruis gespijkerd werd omdat men hem veel te ‘woke’ vond: hij kwam consequent op voor de zwakke en de verachte medemens.
Vrouwelijke artsen genazen mij van leukemie. Ik ben diep onder de indruk van hun deskundigheid. Net als van de warme zorg van al die verpleegkundigen die me maandenlang verpleegden. En van de warmte van mijn eigen vrouw die me in alles steunde. Het is duidelijk: met meer vrouw zijn we meer mans!
Aart Veldhuizen